Op woensdag 29 april gebeld of het glas er al was. Intussen een week te laat...

"Nog niet, ik bel je binnen vijf minuten terug."

Vijf minuten later ging de telefoon: de vrachtwagen MET m'n stukje glas stond intussen voor de deur. Afgesproken dat ik het binnen een uur op kwam halen

Eenmaal bij de schilderswinkel bleek het stukje glas veiligheidshalve ingepakt in vier plastic beschermhoekjes met cellofaan er om heen. Dat betekende dat het glas net niet in de sponning paste van de lijst die ik had meegenomen om het glas te vervoeren. Eerste twee hoekjes verwijderd. Paste nog niet. Andere twee hoekjes verwijderd en proberen of het nu wel in de lijst paste.

Op het moment dat de mijnheer van de glaswinkel het stuk glas van de tafel oppakte, brak het middendoor...

Zucht...

"Vingers nog heel?" vroeg ik aan de mijnheer, die bloed langs z'n duim zag druipen.

Dat bleek, op een fikse jaap na, gelukkig mee te vallen. Maar het glas was wel helemaal aan barrels.

Het lijkt er op dat het glas al beschadigd van de auto is gekomen, want er zat een heel aparte beschadiging op de plek waar de plaat was geknapt. Voordat de rest op de tafel in stukken spatte. Blij dat me dat thuis niet gebeurde!

"Doe me maar een ander stukje glas mee" reageerde ik gelaten. Wat wil je anders? Kapot is kapot... De tijd was op.

De mijnheer belde een andere leverancier in het Noorden en die bleek nog een stuk in voorraad te hebben. Van een ander merk, maar dat is bijzaak.

Eerst morgen, donderdag, maar afwachten en kijken of het dan komt. Het zit nog niet echt mee.

Daarna de blank grenen lijst bijgekleurd met acrylverf en het passepartout iets donkerder gekleurd met hetzelfde sepia krijt als waar de tekening mee is gemaakt.

vervolg...

Op donderdag nog steeds geen bericht van de glasleverancier uit Schildwolde...

Vrijdagmorgen half drie was ik wakker. Om vier uur nog. D'r uit!

PC aangezet en zoeken op internet naar mogelijke leveranciers van dit soort restauratie- of monumentenglas. Wel wat gevonden, maar veel te ver weg.

In Drachten een adres gevonden. Een heel eind weg, maar beter dan naar het midden of westen van het land. En gelukkig, ook een adres in Stadskanaal!

Toeval? 'Het andere achterhuis' stond ook in Stadskanaal!

Om een uur of acht 's morgens gebeld en gevraaagd of het bedoelde glas ook in voorraad is. "Ja hoor, hoe groot?"

De maat opgegeven en er bij gezegd waar het voor is. "Oh, kom maar gewoon met de lijst. Nemen we de maat op en snijden we het glas even voor je. Kun je op wachten..."

Dat maakt een gespannen mens met veel te weinig nachtrust heel vrolijk! Lijst in de auto en op naar Stadskanaal.

Even wachten omdat ze net pauze hadden. "Ook een kop koffie?"

Over klantvriendelijkheid gesproken...

Na de koffie kwam iemand me ophalen om samen het geschiktste glas uit te zoeken. Ze hebben verschillende soorten van dit monumentenglas gewoon op voorraad. Met verschillende mates van oneffenheid.

"Als je hier door heen kijkt, zie je nauwelijks dat het geen gewoon glas is. Kijk je naar iets in de verte en je beweegt het hoofd een beetje heen en weer dan zie je de wereld schommelen." Precies wat de bedoeling is. De tekening is goed te zien, met wat moeite ook dat het glas lijkt op het glas uit de tijd van de Tweede Wereldoorlog. Perfect!

Zelfs het afrekenen was een plezier; de kosten waren minder dan een derde van dat wat ik bij de leverancier in Schildwolde moest betalen; bijna honderd Euro daar, bijna dertig Euro in Stadskanaal. Daar kan ik zelfs voor rijden... Fluitend en doodvoorzichtig ging ik weer naar huis.

Op de mail een mededeling dat het glas in Schilwolde was binnen gekomen. Te laat... Van die leverantie was ik geen moment zeker geweest. Van het glas dat in de kamer stond intussen wel. Na veel nachtelijk gedoe. Aan de slag.

Glas schoon gemaakt, afstandhouders er op gelijmd, in de lijst gezet, allerlei lagen papier en beschermingsmateriaal er achter en het geheel dicht gemaakt.

Ophangogen bevestigd en een stevig koord gezocht. Want het geheel weegt bijna twaalf kilo...

Marjan heeft de foto's van me gemaakt en het spul is klaar om het zaterdag weg te brengen.

Hier onder is een combinatie van twee iets verschillende foto's met de weerspiegeling in het monumentenglas.

Het lijkt alsof het beeld onscherp is, maar dat is alleen plaatselijk. Een scherp takje op de ene opname is wazig op de andere opname. Andersom geldt hetzelfde. De camera is tussen beide opnames maar een paar centimeter verschoven. Het glas 'golft' in de dikte. Boven op de golf is het als het ware vlak. Onder, tussen twee golven ook. Daar tussenin zitten de zijkanten van twee golven die het beeld laten vertekenen. Bij langzaam heen en weer gaan van het hoofd zie je die scherpte veranderen. Maar ook, als je stil zit in een stoel en de boom wiegt langzaam in de wind... Echt scherpe foto's kun je er niet door maken. Maar sfeervol is het wel.

Klaar... rust... op naar de opening van de tentoonstelling en de uitvoering van de musical !

Daar hing 'Onraad?' dan...

Fijn belicht, op een mooie plek en lekker veel ruimte er om heen

De prijs bedraagt EU 2300,=, incl. deze lijst en incl BTW.

Dat van de drie uitgekozen werken -alledrie echt mooi en goed doordacht- er twee zijn die voor een heel groot deel gebaseerd zijn op prikkeldraad -dat bij 'het andere achterhuis' geen enkele rol speelt- zegt mij meer over de commissieleden die de werken hebben geselecteerd, dan over de kwaliteiten van de ingezonden werken.

Mijn uitgebeelde visie steunt op de verschillende menselijke emoties tijdens het bizarre leven als onderduiker. Emoties, die binnen 'het andere achterhuis' leefden.

Het gaat bij het thema 'eenanderachterhuis' niet direct om concentratiekampen, spoorlijnen naar het einde of om dood en verderf zaaiende slachtvelden. Allemaal trieste facetten van een vreselijke oorlog, beslist heel triest en op zich belangrijk.

Prikkeldraad speelde geen enkele rol bij deze onderduikers in Stadskanaal.

Met mijn resultaat en de uitdrukking van angst, emotie en spanning ben ik heel erg tevreden. Da's voor mij genoeg.